کاش از همون روزای دبستان که میگفتیم این غذارو دوست ندارم و نمیخورم و از همون موقعِ نوجوونی که به قدر کفایت قدر دونستن بلد نبودیم، خدا در گوشمون میگفت بعد سی سالگی تازه میفهمی هیچکس تو دنیا وجود نداره که تورو مثل مادرت، به اندازه ی مادرت دوست داشته باشه. درواقع تورو فقط یه نفره که واقعا دوست داره و اون فقط مادرته و کاش اینو از همین حالا میفهمیدی بچه...فقط همین یه نفر...
چقدر نوشتنم نمیاد...
میدونید خیلی خیلی دلسوزانه میخوام بگم که بیاین بزرگ بشیم... یعنی بیاین سطح و روح و عمق خودمون رو بزرگ کنیم و واقعا نه برای هیچکس که فقط و فقط برای خودمون چون ما واقعا بزرگیم و اگر برای خودمون اونقدر ارزش قائل باشیم دیگه اجازه نمیدیم هیچ حرف و حرکت بیمزه ای مارو آزار بده و اونقدر باید برای خودمون و روحمون ارزش قائل باشیم که حتی مضحک و خجالت آور بدونیم اگر بخوایم ناراحت بشیم!
امروز توو راه شمال به تهران، داشتیم پفیلا میخوردیم و مثلا زندگی خیلی زیبا و خندان داشت پیش میرفت و بچه هم توو بغلم خواب بود که یهو همسرم خیلی عادی گفت بااابااا این پفیلاهارو توروخدا نریزید لای این صندلی مندلی ها یه جاهایی میریزید من با جارو برقی هم نمیتونم تمیز کنم. واقعیت رو بگم خیلی ناراحت شدم. چون من اولین مشتم بود که برده بودم توو پفیلا و همون موقع خیلی اتفاقی دوتا از دستم افتاد و من نمیخواستم بریزم! از طرفی من دستام گیر بچه بود، از همه مهمتر به این فکر میکردم که اصلا اگر تو منو دوست داری چرا باید یه جارو زدن ساده و پفیلا جمع کردن از ماشینت برات انقدر سخت باشه؟ اگر کسی عاشق کسی باشه پفیلا خوردن طرفشم براش جذابه! و اگر جذابم نباشه ولی اونقدر براش عزیزه که هیچی نگه و بذاره حالا دوتام بریزه. بله دقیقا مثل تمام وقت هایی که داریم زندگی عادی میکنیم و افکار مسخره درست همون لحظه از راه میرسن تا گند بزنن توو روابطمون، از راه رسیده بود. واقعا ناراحت شده بودم و حتی به این فکر میکردم که پس چطور روزای اول آشناییمون حتی بستنی خوردن منم برات جذاب بود حالا میگی پفیلا نریز؟!... رفتم توو لک... این حالتمو خیلی زود میفهمه چون من اصولا یه آدم سخنگو و متکلم وحده و شاد و شنگول و مشنگم و وقتی ناراحت بشم و سکوت کنم درجا همه میفهمن حتی یه بچه ۳ ساله!... واکنششم توو اینجور مواقع اینه که سریع یه موضوع حرفی رو باز میکنه تا باهاش حرف بزنم... بله افکار شیطانی از راه رسیده بودن و به تمام این چیزا فکر میکردم. ولی توو همون چند ثانیه به خودم گفتم پاشو جمع کن خودتو بابا. یعنی تو انقدر ارزشت کمه انقدر سطح و عمقت پایینه که یه حرف ساده ناراحتت کنه؟ اصلا هرچی که گفت، چرا باید اجازه بدم که ناراحت بشم؟... چرا واقعا؟...
این پست راز زندگی زناشویی نیست، فقط به چشم یه حرف درد دلی نگاهش کنید. به چشم یه یادگاری از من...
بیرون از زندگی شما هیچ خبر بهتری نیست، با هر آدم دیگه ای که بودید لزوما زندگی بهتری نداشتید، زندگی شما چیزی کمتر از بقیه نداره، بقیه از شما خوشبخت تر نیستن فقط شاید بقیه بیشتر شل کردن و زندگی رو راحت تر گرفتن که فکر میکنید خوشبخت ترن! راز خوشبختیِ زندگی زناشویی اینه که اول از همه بخوای که با این آدم زندگیتو ادامه بدی، وقتی خواستی دیگه وظیفته برای بهتر شدنش، برای درست شدنش، برای تبدیل شدنش به اون چیزی که خودت میخوای از خودت شروع کنی. اونقدر روی خودت، رفتارات، رشد شخصیت، انسان بهتری شدن کار کن و کار کن که آدمی که کنار توئه ازت تاثیر بگیره. فکر نکنید اگر با کسی زندگی کنید که تا آخر عمر شمارو بپرسته و مطیع شیش دنگ شما باشه شما خوشبخت عالمید. از نظر من اتفاقا زندگی هرچی بیشتر پر مشکل تر و پر چالش تر، رشد شما بیشتر اتفاق میفته...به ازدواجتون به چشم یه آزمایش الهی نگاه کنید. هرجا وسط یه مشکل و چالش و اختلاف گیر کردید و احساس کردید دارید خفه میشید! اینبار به این چشم نگاه کنید که دارید رشد میکنید و استخون میترکونید، البته به شرط اینکه وسط اون چالش و مشکل واقعا رشد کنید و بعد از گریه ها و رفتارهای بچگانه ای که بروز دادید و غصه ها که خوردید، بلند بشید آب بزنید به صورتتون و تصمیم بگیرید از امروز آدم قوی تری باشید که زندگیش رو خودش میسازه و اگر چیزی باب پسندش نیست با تغییر رفتارهای خودش به رفتارهای حسنه و بهتر، مسیر زندگیشو عوض میکنه. وسط همون چالش ها بزرگ بشید و رشد کنید به جای اینکه بزنید زیر زندگیتون، بمونید و مهربون تر باشید و صد خودتون رو بذارید وسط تا کم کم ببینید طرفتون چجوری خودشو به اندازه ی صد شما میرسونه!
توو مملکتی که یه هندونه کوچیک میشه ۷۰ تومن و یه بسته کوچیک توت فرنگی ۲۰۰ تومنه و یه مشما خوراکی برای هفته ی بچه ت زیر ۲۰۰ نمیشه، اصلا همه اینها به کنار، توو مملکتی که نون بربریش ۱۰ هزارتومنه، قدر مردهای خونتون رو بدونید. قدر همسراتون رو بدونید. نمیدونم تا حالا دقت کردید یا نه، شاید فداکار تر از مردها واقعا وجود نداشته باشه درست برخلاف تصور هممون که فکر میکنیم ما زن ها فداکار تریم. اونها شبانه روز کار میکنن و بدون هیچ منت و توقعی همه رو برای زن و بچشون خرج میکنن، آخر سالم وقتی بهشون میگی بیا بریم یه کت برای خودت بخر، میگن من چیزی لازم ندارم. اما ماها خیلی وقت ها توو زندگی طلاهامونو که برای خرید فلان چیز دادیم، پس اندازامونو که دادیم، درآمدها و کارکردهای شخصیمون رو که دادیم هنوز یادمونه و درونمون معتقدیم خیلی فداکاریم و پشتش بودیم که اون به این چیزا رسیده! ولی مردها فکر نمیکنم حتی یه بارم با خودشون گفته باشن چرا من باید اینهمه کار کنم و بدم به بقیه؟!... اگر کسیو دارید که هرروز به نیت نون درآوردن از خونه میزنه بیرون و شبم وقتی برمیگرده با لبخنده، قدرشو بدونید، اون شاید به لب و زبون نمیگه که عاشق شماست ولی عشق دیگه چجوریه؟ هزارتا فشار اقتصادی رو تحمل میکنه، هزارتا حرف و داستان از اینو اون میشنوه، هزارتا ترس و نگرانی از آینده توو دلشه، هزارتا قسط و قرض رو دوششه ولی باز یه شب عید هم که میرسه حاضر نیست برای خودش چیزی بخره. عشق که همیشه لب و دهن نیست، عشق دقیقا همینه که حاضره صبح تا شب کار کنه و تو خرج کنی و لذت ببری...
اگر کسیو دارید که ساعت اومدن شمارو میدونه و هرروز شعله ی گازش وقت اومدن شما روشنه و براتون شام پخته، قدرشو بدونید، اون ممکنه یه روز بسیار سختی رو گذرونده باشه، کارای خونه، بچه داری، گاهی حتی در حال مریضی، ولی یادشه که یکی قراره کلید بندازه بیاد توو، عشق دقیقا همین کارای کوچیکه که شمارو وسط هیچ کدوم از روزمرگی هاش از یاد نمیبره. اگر کسیو دارید که وقتی کلید میندازید میاین توو یکی با لبخند بهتون سلام میده، به خاطر شما آرایش کرده، لباس خوب پوشیده، خونه رو مرتب کرده، بدونید که شما بازی رو بردی برادر!
دنبال عشق نگردید، فقط عمیق تر نگاه کنید ایندفعه، میبینید زندگی شما عاشقانه تر از همه ست...
آقا سلاملیکم!... عیدتون بعد ۱۵ روز مبارک که البته دیگه حالا شده ۱۶ روز. عید ما که اینگونه آغاز شد که بنده برای اولین بار در عمرم لحظه سال تحویل چون از کمبود خواب رنج میبردم ترجیح دادم بگیرم بخوابم فلذا به غیر از موارد نوزادی، این اولین سال تحویلی بود که صدای توپ در کردن رو نشنیدم و اون لحظه ای که یکی گفت سال یک هزار و چهارصد و سه در خواب به سر میبردم و وقتی هم بیدار شدم انگار عید نبود اصلا:/... طاعات و عباداتتونم قبول. به قول یه بنده خدایی ترکیب ماه رمضون و عید میشه نازنین زهرا:| و واقعا ترکیب سختیه برای خودش:| ما که توو این ۱۵ روز هیچ کاری نکردیم جز خاله بازی و رفتن از این خونه به اون خونه. بعد بدین شکل که نه حال ماه رمضون معلوم بود نه حال عید. یعنی لباس پوشیده مینشستیم اذان بزنن چایی خرما بخوریم بعد سریع راه بیفتیم بریم عید دیدنی شام. بعد از اونور زندگی پس از زندگی رو میدیدی متنبه میشدی! دوباره میرفتی عید دیدنی مواردی برای سوژه میدیدی نمیشد زبون به دهان بگیری مثلا برای خواهر و مادرت نگی:/. خلاصه که بین جهنم و بهشت هم توو این ترکیب عید و ماه رمضون آدم گیر میکنه نه میتونه غیبت کنه نه نمیتونه:/ ... از اونور لالوهای خاله بازی ها پسرمم مریض شد و درگیر مریض داری هستم مدتیه. چرا که هوا هم معلوم نیست توو چه فازیه. بین زمستون و بهار تاب میخوره، نمیدونی لباس زمستونی هاتو همچنان بپوشی یا بهاری کنی خودتو. در ادامه ی مریض داری، دو روزی میشه که خودمم مریض شدم و آبریزش بینی و سردرد خیلی وحشتناکی دارم. در این حد سردرد که نمازارو به زور سرپا خوندم، توان چیزی پختن نداشتم، بعد افطار حالت تهوع بهم دست میده، سرمو میذارم روی بالش انگار دنیا دور سرم میچرخه، و خلاصه که الان که در خدمتتون هستم با حالی بسیار بد دارم این افاضات رو انجام میدم.
اگر از جزییات هم بخواین بدونید باید بگم که در این روند خاله بازی از افراد زیادی هم حرص خوردم. مثلا از کسی که توو خونه خودش روی فرشای ماشینیش زیر انداز میندازه و کسی اجازه نداره جز روی زیرانداز چیزی بخوره، اونوقت توی خونه ی ما وقتی پسرش میزنه چایی رو میریزه روی فرش دستبافت، حتی بلند نمیشه دستمال بیاره کاری کنه. همچنان به چایی و شیرینی خوردنش ادامه میده. یا اون مامانی که بچه ش دخل شکلاتامونو آورد و یه بارم نگفت مثلا کافیه دیگه، یا اون شوهر عمه ای که با افاضاتش خاطرمون رو مکدر کرد و خلاصه که موارد زیاد دیگری که خودش مثنوی هفتاد من هست. خلاصه که اینگونه عید خود را به پایان رساندیم و سفره هفت سینمون رو هم همون وسطای عید جمع کردیم و سبزه رو هم اندکی زیر شیر آب گرفتیم و حواله سطل زباله کردیم و سال اژدها یا نهنگ را اینگونه آغاز و عید را به پایان رساندیم باشد که آخرش بگیم چه سال خوبی بود این ۱۴۰۳....
عشق در سال ششم ازدواج نه سورپرایزهای عاشقانه است، نه صبح تا شب حرف های عاشقانه است، نه صبح تا شب حرکات رمانتیک است. عشق نصف شب یا صبح زودی ست که بیدار میشود تا برود از توالت فرنگی ای که در حمام است استفاده کند. حمامی که داخل اتاق است، همان وقتی که چراغ حمام را روشن نمیکند تا بیدار نشوی، همان نصف شب ها یا صبح زودهایی که میفهمم از سایه اش، داخل حمام و جلوی در حمام در تاریکی همینجوری ایستاده و بیرون نمی آید، چرا؟ چون فلاش تانک توالت فرنگی خراب شده و وقتی میکشی صدای دلخراش و نسبتا بلندی میدهد و من هرصبح با چشمان نیمه بسته و بازم میبینم که آنقدر داخل حمام می ایستد تا صدا قطع شود بعد در را باز کند که نکند با صدا بیدار شوی...
حالی که این وقت از نصف شب دارم قابل وصف نیست. در اینستاگردی شبانه ام خیلی اتفاقی مصاحبه ای دیدم از یک مربی بدنسازی...مصاحبه را نگاه کردم و رد کردم... اما دوباره برگشتم... احساس کردم چقدر این زن آشناست...وارد صفحه اش شدم... گشتم، گشتم، گشتم... آنقدر در صفحه اش گشتم تا مطمئن شدم خودش هست... دقیق یادم نیست چه سالهایی بود ولی دختر خانه ی پدری که بودم در همان محله ی خودمان سالهایی را باشگاه میرفتم؛ این زن آنزمان مربی همان باشگاه بود...یک باشگاه محلی معمولی و متعلق به شهرداری...زن بسیار سرزنده و شادابی بود... حتی از نظر ماها خل... میزد میرقصید میخندید... طلاق گرفته بود و زن های باشگاه برایش دنبال شوهر میگشتند... خودش هم شوخی های شوهری زیاد میکرد....سالها بعدتر شنیدم به پسر خوشتیپی رفته است... با دوستان پایه ی همان باشگاهمان بیرون میرفت و فردا در کل باشگاه برایمان تعریف میکرد... مثلا یکبار یادم هست که چگونه با خنده تعریف میکرد که دیشب آنقدر کنار اتوبان خندیده بودند که پسری نگه داشته بود و بهشان دستمال داده بود و گمان کرده بود مست کرده اند...برایمان همان وقت ها تعریف میکرد که تا یکی دوسال پیشش سی کیلو اضافه وزن داشته و خودش تازه کم کرده است و مربی شده...و حالا در پیجش یک عکس قدیمی از روزهای چاق بودنش گذاشته بود و روز ورودش به یک باشگاهی که نوشته بود آنروز مادر غمگینی بودم که مسیرم با آمدنم به باشگاه عوض شد...و حالا میفهمم من درواقع آن زن جوان و سرزنده ای که میدیدم، درواقع او ققنوس غمگینی بود کهآن سالها تازه از دل خاکسترهای خودش بیرون آمده بود و خواسته بود که زندگی اش را تغییر بدهد.... و داد...
شاید باور نکنید ولی حس دلتنگی عجیبی پیدا کردم.... این زن اصلا شبیه زنی که من سالها پیش دیده بودم حالا نبود...آن زن جوان و سرکش و چموش و خل و چل حالا زنی بینهایت پخته بود که حتی ادبیاتش هم فرق کرده بود... خبری از شوهر در پیجش نبود... حالا عروس هم داشت و از ورق زدن صفحه اش فهمیده بودم چقدر در این سالها در ورزش پیشرفت ها کرده بود...چقدر عوض شدی زن....اصلا نمیتوانم باور کنم اینی که حالا آهنگ های سنتی روی کلیپ هایش میگذارد همان زن سالها قبل است که مدام با بچه ها شوخی های خرکی میکرد حتی جنسی و خل و چل بودنش همه را میخنداند... حتی آثار پیری بر چهره ات هم آمده بود... بابا اصلا تو کی انقدر قوی شدی؟ کی انقدر بزرگ شدی؟ کی انقدر تغییر کردی؟ کی انقدر زمان سپری کردی؟ دارم کم کم باور میکنم که من هم دارم پیر میشوم... وقتی تو در خاطر من زنی سی و اندی ساله بودی با پسرک طفلی که حالا دامادش هم کرده ای، پس من کی انقدر بزرگ شدم که خودم نفهمیدم؟
یکی از چیزهای مسخره ی دنیا این است که همسایه ی یک آدمی شوی که ساز زدن بلد نیست:|... در دوران نوجوانی ام هروقت پنجره ی اتاقم را باز میکردم از طبقه ی پایین صدای ارگ زدن پسر همسایه ای میامد که نه تنها هیچی از ارگ بلد نبود بلکه آنقدر گوش خراش روی آن کیبرد بخت برگشته میزد که واقعا شب های امتحان برایت تبدیل به کابوس میشد و گاهی گوش هایم را میگرفتم و درس میخواندم، از همه جالب تر تکه ی آخر ماجرایش بود که بعد از ارگ نوازی زیبایش و فیض دادن به همسایگان خودش هم همیشه حرصش میگرفت از اینهمه نابلدی و یکهو میکوبید روی ارگ:|... یاد و خاطرش گرامی باد. خدا را شاکر بودم که ازدواج کرد و از آن خانه رفت تا گوش های همسرش را مستفیض کند و برایش قطعه های عاشقانه بنوازد و باقی سالهای نوجوانی ما در آن خانه را نجات داد. اما از آنجا که دنیا گرد تشریف دارد و باز دوباره میچرخی سر جای اولت، حالا هم همسایه ی خانواده ای شدیم که هر از گاهی یک تنبک میدهند دست پسربچه ی گمانم ۷، ۸ ساله شان آنهم با صدای آهنگ که با اهنگ برایمان تنبک بزند که وای از تنبک نوازی اش:/... یعنی هم اکنون که دارم اینها را مینویسم طوری رگ های پیشانی ام از سردرد میزند که دوست دارم بروم در خانه شان را بزنم بگویم کاش دنبال استعدادهای دیگری در بچه ی دلبندتان باشید، مملکت علاوه بر موزیسین به چیزهای دیگر هم نیازمند است. با تشکر!
فارغ از اینکه همیشه سال چجوری بهم گذشته و روزاش چجوری تموم شده، من این روزای سال رو خیلی دوست دارم. همین حالا که نشستم روی کاناپه و صدای تمیزکاری از خونه ی تمام همسایه هامون میاد، و خودمم دارم خستگی در میکنم مثل همیشه ی عمرم عاشق همین روزای اسفندم... دوسش دارم دیگه، حالم توو این روزای آخر اسفند خوبه، حس زنده بودن دارم، دوست دارم خیابونا مثل حالا همیشه شلوغ باشه، دوست دارم همه کاسبا پر روزی باشن، دوست دارم همه اونقدر پول توو جیباشون باشه که این شب ها فقط برن بگردن و خرید کنن. دوست دارم حال دل همه واقعا خوب باشه...بچه که بودم چون خیلی درسخون بودم تقریبا هیچی از عید نوروز نمیفهمیدم، همیشه یا درحال نوشتن تحقیق و مقاله بودم یا هم تمام تعطیلات داشتم استرس خرداد رو میکشیدم که چجوری قراره اونهمه کتاب رو امتحان بدم توو فرجه ی کم!... شاید خنده دار باشه ولی از همون بچگی احساس میکردم اونایی که شوهر کردن درواقع بهترین عید هارو دارن چون درس ندارن و هیج دغدغه ای ندارن. یادمه عروس عموم یه سال اومده بود خونمون عید دیدنی و مامانم از اینکه چندروز دیگه سیزده به دره میگفت و اونم با خونسردی میگفت عه سیزده به در شد؟ چه زود، بریم هفت سین رو جمع کنیم پس... واقعا به حالش غبطه خوردم:/ همیشه فکر میکردم وقتی شوهر کنی و از درس فارغ بشی بهترین عیدها متعلق به اون روزاست. راحت و بی دغدغه تمام روزات مال خودته، سیزده دیر بیاد یا زود بیاد برات فرقی نمیکنه، کلی از عید لذت میبری و کلا دنیا مال توئه چون استرس درس رو نداری، اما راستش حالا که سالهاست از درس و برس ما گذشته و توو روزایی هستم که فکر میکردم بهترین عید نوروزها متعلق بهمه، میبینم درواقع قشنگ ترین عید نوروزا همون روزای بچگی بود.
بچه ها چرا طعم و رنگ و بوی همه چیز رفته؟ چرا دیگه هیچی کیف نمیده؟ یکی توئیت زده بود که انگار توو اون واکسنای کرونا کلی حال بد و افسردگی بهمون تزریق کردن که دیگه هیچکی حالش از سال ۹۸ خوب نیست... راست میگفت، انگار چندساله رمق همه چیز رفته... شاید باورتون نشه ولی همسرم اینروزا که میاد خونه همش ازش میپرسم چه خبر؟ مردم حال و هوای عید دارن؟... راستش دلم تنگ شده برای روزای بچگیم، یه سال از زندگیه بچگیم، عید نوروز یه بلوز جین زرشکی خریده بودم، با شلوار لی و صندل طوسی و موهای مصری...اون سالِ خودم رو خیلی خوب یادمه... مثلا برگردم به همون روزا، مامانم سبزی پلو ماهی درست کنه، هممون رو ببره حموم سال نو و بیاره و اون لباسامونو تنمون کنه، من مثل اون سال عروسکمو بغل کنم و بابام با دوربینش عکس بگیره، بعد بشینیم همگی دور سفره و بابا دوربین رو کار بذاره و بدوئه بیاد خودش سر سفره و همگی لبخند بزنیم و دور سفره ی قشنگمون دوربین بگه چیک.... اینکه چرا الان دارم اشک میریزم نمیدونم، اما میدونید؟ همه چی توو بچگی قشنگ تره ..همه چی...
ولش کنید اصلا، دلتنگی ها همیشه هست...امسال برای من سال سختی بود، سال خوبی بود ولی سخت بود، رنج هایی کشیدم که فقط خودم میدونم برای خودم چقدر بزرگ بودن و مستاصل کننده... اما میدونید بچه ها اومدم بگم اگر شمام گاهی وسط زندگی کردناتون رسیدید به مو، رسیدید به روزهایی که ندونستید چیکار کنید و چجوری از این روزا بگذرید و درستش کنید، فارغ از هر اعتقادی که دارید، بدونید و یقین داشته باشید فقط یه نفره که قادره مشکلات و دغدغه های شمارو که کسی ازش خبر نداره و هرچند برای بقیه هم مسخره باشه، اما به بهترین نحوش حل کنه... من برای گمونم سومین بار بود که توو زندگیم انقدر احساس استیصال کردم و ناتوانی، هر دوبارش نشستم به درگاهش گفتم خودت درست کن، اینبارم نشستم و گفتم خدایا خودت کمکم کن... ماها گاهی داریم از درون برای چیزهایی که کسی ازش خبر نداره میپوکیم، اونوقتا هست یکی، که اگر از ته دل بگی خودت درستش کن، میادو درست میکنه.... شک نکنید به بودنش، به اینکه همیشه براتون هست:( ...
حالا دیگه عدس هایی که خیس کردم جوونه زده...دارن سبز میشن.... بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد...آخ آخ...اصلا خلاصه اینکه دوست دارم این روزارو...از اعماق وجودم، دقیقا اونجایی که دیگه تهِ تهِ تهِ دلِ آدمه، آرزو میکنم این بهاری که توو راهه ورق برگرده و خودش حال دل همه رو به بهترین حال دگرگون کنه .... این نیز بگذرد.
صدای تو اومد
صدای خنده ی تو
پروند از شاخه م پرنده های منو
دوباره پشت سرم پر از هوای تو بود
کسی نبود ولی صدا صدای تو بود
صدام کردی با
گَلوی مجروحت
صدام کردی با
تموم اندوهت
...
خب فرزندان من چون خوابم نمیبره گفتم بیام برم براتون بالامنبر و از یه راز دیگه پرده بردارم:/ یه چیزی همین اول کاری بگم؛ ببینید بچه ها اینایی که من میگم شاید برای خیلی ها مسخره یا ساده یا غیرکارساز بیاد، ولی واقعیت اینه که پشتش یسری تجارب و آزمون و خطاها بوده و دوست دارم بنویسم به این قصد که شاید کمکی کنه به کسی برای داشتن یه زندگی آروم تر و با کیفیت تر. چون من در طول زندگی مشترک فهمیدم خیلی جاها شاید نتونی همسرت رو مستقیما تغییر بدی ولی با تغییر روش هات توو زندگی خیلی چیزها خود به خود تغییر پیدا میکنه به جهت مثبتش.
خب این راز سوم رو برای اینکه چگونه زنی تفلون و روی مخ شوهر نباشیم یا چگونه زنی جذاب باشیم اختصاصش میدم به این پست.
خب بهتره برم سر اصل مطلب. یکی از مواردی که به ضرس قاطع میگم همه ی ما خانوما اهلشیم و شاید هیچوقت کسی به رومون نیاره و خودمون خبر نداشته باشیم که چقدر برای شوهر منفوره این حرکتمون و چقدر مارو از چشمش میندازه و چقدر کوچیکمون میکنه در نظرش، اینه که از خونه ی هر کدوم از فک و فامیلاش میایم مثلا به خیال اینکه داریم درد و دل میکنیم شروع میکنیم از اینکه فلانی چرا این حرف رو زد و بهمانی چرا فلان کارو کرد و یا توو بحثا و دعواها حتی در غیر بحث ها و دعواها شروع میکنیم به گفتن عیب ها و ضعف های اخلاقی و رفتاری خانوادش و اشتباهاتشون؛ یعنی به زعم شما اشتباهات و ضعف های اخلاقی و رفتاری اونا، ولی به زعم شوهرتون و در نگاه اون شما درواقع دارید ایراد میگیرید، دارید بدگویی میکنید، شما گذشت ندارید، شما زودرنجید، شما دارید میرینید به اعصابش:|، شما دارید آرامش رو ازش میگیرید، شما دارید اونو بین خودتون و خانوادش قرار میدید، شما از هرجایی برمیگردید یه عیب و ایرادی روی خانوادش میذارید، شما پای اونو دارید از تمام رفت و آمدها با خانوادش میبرید، و در نهایت در نگاه اون این شمایید که ایراد گیر و بَدید!
از اونجایی که خانوما تا پای گور هم معمولا این اخلاقشون رو کنار نمیذارن و معمولا هرچی ببینن و بشنون که به مزاجشون خوش نیاد یا بهشون بربخوره یا اصلا در واقعیت واقعا رفتارها و اخلاق های ناراحت کننده و آزار دهنده ای از خاواده همسر ببینن میان گلگیش رو به شوهرشون میکنن و به خیال خودشون اونم به دفاع از این برمیخیزه و مشت محکمی بر دهان استکبار میزنه و میگه اره تو حق داری! ولی خب زهی خیال باطل و در واقعیت، در بهترین حالتش در برابر گلگی های شما سکوتم که کنه، که معمولا نمیکنن و تعصب به خرج میدن و دفاع میکنن از خانوادشون و اگر خیلی کش بدید دوتام اونا میگن، بازم توو دلشون هربار که بد میگید( از نظر خودتون واقعیت ها رو میگید) دارید اونارو زجر میدید و یه پله از عزیز بودن نزدش سقوط میکنید پایین.
خب حالا راه چیه چاره چیه. ببینید من به عنوان یه خانوم خب باید بگم که خدایی اخلاق آقایون توو یسری چیزا واقعا بهتر از ماست. مثلا همین که اکثر آقایون وقتی میان توو جمع های خانوادگی ما، معمولا انقدر روحیه ی بی خیال و مثبت اندیش و جنبه ی بالایی دارن که اصلا نه از شوخی ای ناراحت میشن، نه متوجه تیکه ای میشن، نه حرفی بهشون برمیخوره، نه رفتاری ناراحتشون میکنه، نه اصلا دنبال این خاله زنک بازیا هستن. و حالا ما خانوما، بعد از بازگشت از مهمونی های خانواده شوهر، معمولا یه چیزی بهمون برخورده و به مزاجمون خوش نیومده، از حرفی ناراحت شدیم، از رفتاری بدمون اومده، و هزارتا داستان های دیگه که من میگم اصلا همش حق. یعنی من میگم اصلا ماها واقعا حق داریم که ناراحت بشیم و یه چیز واقعا ناراحت کننده پیش اومده و داره مارو رنج میده و ما خیلی در عذابیم، حالا میایم چیکار میکنیم؟ خب کسیو حز شوهر نداریم که بریم بهش بگیم و بفهمونیم که چه اتفاقی افتاده و کی چی گفته و ما جقدر ناراحت شدیم. اما از اونجایی که معمولا بلافاصله بعد از مهمونی توو ماشین تا مقصد که خونه ست رفتیم براش بالا منبر و داریم همینجور میگیم که اره فلانی فلان حرفو زدو و چرا بهمانی این کارو کرد، و به خیال خودمون داریم درد و دل میکنیم ولی متوجه لحن عصبانیه خودمون نیستیم، در ذهن همسرمون ما داریم یسره غر میزنیم تا مقصد و ایراد میگیریم و اگر همسر شما خیلی اروم و پخته هم باشه و در بهترین حالت جوابتون رو نده و تعصب به خرج نده و سکوت کنه ولی توو دلش تا همون مقصد داره میگه چه گهی خوردم دوباره اینو برداشتم بردم توو خانواده خودم!
اینوسط یه چیزی لای پرانتز باید بگم، اونم اینکه آقایون معمولا خودشون بهتر از هرکس دیگه واقفن به اشتباهات و فرهنگ های غلط و رفتارهای نادرست خانوادشون، ولی بازم دوست ندارن شما اونارو بگید. یک حقیقتی اینوسط وجود داره اونم اینه که شما زنه چندساله ی این فردی و اونا خانواده ی چندین ساله. با تمام عیب ها و ایراد هاشون، با تمام اشتباهاتشون ولی اونا از یه خون هستن، همسرتون روشون تعصب داره و در بهترین حالتم که بدونه خانواده ش چه رفتارهای غلطی دارن باز از شما انتظار گذشت داره! و چیزی که ما انتظار داریم یعنی اینکه به دفاع از ما برخیزه:/ در اکثر مواقع تهش ختم میشه به دعوا و بحث بینتون و دفاع نمیکنه که هیچ، تازه انگ ایرادگیر بودن و زودرنج بودنم بهتون زده میشه و دوتام شمارو مستفیض میکنه از خانوادتون!
برای همون من طبق تجربه میگم، هروقت از هر رفتاری یا حرفی در خانواده شوهر رنجیدید، اگر اون حرف واقعا چیز مهمی نبود، اگر اون رفتار واقعا روی زندگی شما اثری نداشت و فقط یه حرف و رفتار تیکه امیز یا ناراحت کننده ی مقطعی، یا خاله زنک بازی بود، یکی از این دو گزینه رو انتخاب کنید: یا خودتون رو بزنید به کوچه علی چپ و نشنیدن که زندگی مشترک در طول سالها بهتون یاد میده که خیلی وقت ها تنها راه همینه و حتی بهترین راه برای ارامش اعصابتون، یا اگر خیلی داره رنجتون میده خودتون خیلی مودبانه جوابی بدید که هم نگن چه عروس پاچه ورمالیده ای همم دیگه کسی جرات نکنه اون رفتارو تکرار کنه. و همین وسط دوتا چیز در گوشی: ( اولیش: اگر جواب دادید هرگز به همسرتون نگید که جواب مثلا فلانیو دادم، کلا نگید. چون بعد اون همسرتون فکر میکنه که شما دیگه داری جواب همه رو میدی و دو متر زبون داری و داری خانوادش رو قورت میدی:|... پس جوابم اگر دادید به همسرتون نگید اصلا و اگرم خانواده شوهرتون رفتن بهش گفتن شما فلان و بهمان کردید و گفتید، سینه سپر نکنید که آره گفتم خوبم گفتم چون فلانی هم فلان حرف رو زد و منم جوابشو دادم!... اصلا و ابدا... به جاش خودتون رو بزنید به اون راه و بگید نه من جوابی ندادم، اینو بهم گفتن منم معمولی اینو گفتم وگرنه من میدونی که اصلا اهل جواب دادن به کسی نیستم و بی احترامی نمیکنم!.... :|.... اما دومیش: هیچوقت توو جمع های خانوادگی علی الخصوص خانواده همسر گستاخ و حاضر جواب نباشید. حتی اگر رفتارهای واقعا ناراحت کننده هم دیدید هیچوقت مستقیم جواب ندید، نذارید یه چهره ی پاچه ورمالیده از خودتون توو اذهان بمونه. یاد بگیرید همیشه با سیاست رفتار کنید. اگر بناست جوابی هم بدید باید در کمال ادب و احترام و غیر مستقیم باشه. بذارید در نظر همسرتون شما همیشه مودب و مظلوم باشید:/ حتی وقتایی که توو یه جمع هستید و کسی بهتون حرفی میزنه و حتی داره بحث ریزی هم شکل میگیره یجوری رفتار کنید که همه بعدش نگن مقصر شما بودی، فکر نکنید حاضر جواب باشید و بشورید و پهن کنید مدال میدن، خیر این کارا برای یه عمر براتون عواقب داره چون اینجا ایرانه و شما تا اخر عمر با خانواده ی طرف چشم توو چشمی. پس مودبانه رفتار کنید همیشه و همیشه. بذارید اگرم جواب کسیو دادید انقدر چون توو اذهان خوبید که بعدش بقیه توو خلوت خودشون بگن تقصیر شما نبود فلانی حرف ناروا زد اینم فقط جواب داد). پس یا گذشت کنید و خودتون رو به کوچه علی چپ بزنید که شمارو به همین راه توصیه میکنم که به شدت برای آرامش خودتون موثره و یا به راه دوم عمل کنید که خودتون از حق خودتون دفاع کنید و به همسرتون نگید. اون که اون رفتارو با شما نکرده، اون که اون حرف رو به شما نزده، پس عملا اون مقصر نیست و مستحق ریده شدن به اعصابشم نیست( با عرض معذرت) پس یاد بگیرید اگر نمیخواین گذشت کنید به همسرتونم نگید و خودتون از خودتون دفاع کنید..
خب این برای موارد پیش پا افتاده. اما گاهی مسائلی میش میاد که اصلا بحث خاله زنکی نیست و شما حتما باید به همسرتون بگید. در آروم ترین حالت ممکن، بشینید حرف بزنید و بگید این اتفاق افتاده و شما رنجیدید و وقتی هم میخواین از بدی های خانوادش بگید توصیه من به شما جوانان اینه که ده دقیقه بیشتر کش ندید. چون بیشتر از ده دقیقه اگر گفتید و کش دادید و غر زدید اون شروع میکنه به دفاع کردن و تعصب به خرج دادن. ولی تا ده دقه ظرفیت گوش دادن داره:/ یعنی اگرم خواستید غری من باب خانواده شوهر بزنید خیلی کوتاه بزنید و ول کنید برید! تا صد سال نگید که تهش برسه اینجا که یه هفته خونتون شده باشه میدون جنگ.
اینوسط یه اخلاق گند دیگه هم ما خانوما داریم که خیلی وقت ها یسری چیزا توو خانواده همسرمون میبینیم مثل یسری فرهنگ ها و اخلاق ها و سبک های زندگی که متعلق به خودشونه که اصلا به ما ربطی نداره و کسی کاری به کار ما نداره و روی زندگی مام اثری نداره ولی ما باز اونارو چماق میکنیم میزنیم توو سر شوهرمون چپ و راست. که واقعا اینم در گوشی میگم که ادم باشیم و به خودمون بیایم. اینکه بقیه کارایی میکنن که با سبک زندگی ما متفاوته از پوشششون گرفته تا اعتقاداتشون تا نحوه ی خرج کردنشون برای زندگی هاشون تا تربیت بچه هاشون تا نحوه ی پذیرایی از مهمون و مهمون داریشون تا رفتارهای بین زوجینشون تا هزارتا چیز دیگه به ما ربطی نداره و از همه مهم تر به شوهرمونم ربط نداره. پس آرامش زندگی خودتون رو الکی به فنا ندید. چون هر بدگویی از خانواده شوهر یه تیر خلاص برای بی ارزش تر شدن شما در ذهن همسرتونه. و بدگویی ها و ایراد گرفتن های شما به شدت روی مخشه، و ارامش رو ازش میگیره و در نظرش کوچیک میشید.
و در اخر به ضرس قاطع میگم که از بین تمام بدگویی ها و ایرادات اونی که دیگه تیر خلاصِ خلاصه بدگویی از مادرشه. مادر یجورایی خط قرمز هر پسریه حتی اگر خیلی هم متواضع باشه و چیزی بهتون نگه که معمولا بعیده ولی مطمئن باشید هیچی به اندازه ی اینکه از مادرش بد بگید( ولو واقعیت هارو هم بگید) براش منفور نیست و در نگاهش تفلونتون نمیکنه. بدگویی از سایر اعضای خونواده همه یه طرف، مادر هم یه طرف. اگر واقعا دوست دارید از چشمش بیفتید و منفور بشید حتی اگر هیچوقتم نفهمید! عیب و ایرادهای مادرش رو بگید و یه روزی به خودتون بیاین ببینید یه ادم سرد جلوتونه و نفهمید از کجا خوردید:/
پس در اخر بازم یه چیز درگوشی و تجربه ی خودم: سطح و عمق خودتون رو بالا ببرید و روش کار کنید، اونقدر که حرف و رفتار بقیه نتونه شمارو ناراحت کنه و اگرم کرد اونقدر در سطح خودتون ندونید که فراموشش کنید. زندگی خودتون دوتا ارزشش از همه چیز بالاتره، یاد بگیریم واقعا هیچکس و هیج چیز و هیچ رفتار و حرفی ارزش اینو نداره که حتی به اندازه یک دقیقه آرامش زندگیمون رو از بین ببریم. نه زیبایی ظاهری نه اندام نه دستپخت خوب نه هزارتا چیز دیگه که ما فکر میکنیم مرد رو به زنی جذب میکنه، به اندازه ی ارامشی که بلد باشید بهش هدیه کنید برای مرد جذب کننده نیست. توو همه چیز صد باشید ولی مدام ارامشش رو بهم بزنید ازتون فراری میشه ولو خیلی نامحسوس و ریز ریز. زندگی شما چیز باارزشیه، رفتارهای غلط بقیه و خانواده ربطی به همسر شما نداره و اون مقصر و مسئول رفتار بقیه نیست که بخواد پاسخگوتون باشه. گذشت کنید خیلی جاها و گوشاتون رو در و دروازه کنید و نذارید آدم ها بتونن ارامش رو از زندگیتون بگیرن... چون هرچی از زندگی مشترکتون بیشتر بگذره و بیشتر برگردید عقب فقط اونجاهایی بیشترین پشیمونی رو داره که به خاطر یه مشت حرف خاله زنک و بقیه روزهاتون رو خراب کردید و آرامش همو بهم زدید.
اسکار مهربون ترین زن دنیا رو باید بدن به خودم:/... یعنی نشد من یه بار فقط یه بار بخوام برای خودم چیزی بخرم بعد برای همسرم نخرم:|... یعنی هرچی برای خودم بخرم یه تیکه یه چیزی هم برای اون میخرم...مهربون کی بودم من واقعا؟:/
الان اونی که یه شلوار ۳۵۰ تومنی برای خودش سفارش داده و قبلش یک و نیم برای همسرش خرید کرده و نادمه کیه؟ منم :|
رفته بودیم ازمایشگاه. پسرم رو توو بغل گرفتیم و اونام سه تایی به زور خون گرفتن و پسرمم گوله گوله اشک میریخت و میگفت مامان نجاتم بده:دی.... بعدش برو بچه های آزمایشگاه یکی شکلات براش آورد، یکی توپ وماشین، اون بنده خدایی هم که خون گرفته بود اومده بود نازش میکرد میگفت ببخشید بهت سوزن زدما. دیگه با جایزه هاش گریه ش بند اومده بود و حالا همسرم رفته بود رو صندلی نشسته بود خون بده. با پسرم شوخی میکرد که خوشبحالت به تو شکلات دادن به من هیچی نمیدن... پسرمم بلند شد رفت دونه دونه پیش دخترا که: خانوم دُتُر به بابام شُتُتات بده.
به عنوان دومین راز زندگی زناشویی یا اینکه چیکار کنیم که زن جذابی باشیم برای همسرمون، یه راز صد در صد تضمینی میخوام بهتون بگم که بی برو برگرد مرد رو جذب خودش میکنه. یعنی به ضرس قاطع میگم اونقدر مردها با همین حرکت به ظاهر ساده در نظرشون شما عزیز میشید حتی اونا مهربون تر میشن، حتی مطیع تر میشن که اصلا حد نداره. اونم اینکه همیشه صبر کنید با اون غذا بخورید. و اینو بهش بفهمونید که برای تو صبر کردم. حالا منظورم در همه حال و در همه شرایط نیستا. مثلا بچه داره پر پر میزنه یا خودتون دارید به لقا الله میپیونید از گشنگی و اون هنوز نیومده و در روز هزارتام چیز خورده منظورم نیستا، منظورم اکثریت مواقع ست. وگرنه خیلی وقتام شرایط ایجاب میکنه شما خودتون تنهایی غذا بخورید. ولی اگر از من میشنوید شده غذای بچه هارو بدید، شده کلی خودتون ته بندی کنید قبلش ولی باز شوهرتون اومد بگید من نخوردم برای تو صبر کردم:/...شاید برخی مردها انقدر سرد باشن که اصلا اوایلش اهمیت ندن یا اصلا قدر ندونن ولی همونام به مرور با این حرکت آدم میشن:دی ... من حتی یادمه توو برنامه گلبرگ زندگی آقای دهنوی تعریف میکرد یه خانومی که شوهرش داشت بهش خیانت میکرد، اون زن فهیده بود ولی به خاطر شرایطش نمیتوست زندگیش رو ترک کنه، پس تصمیم گرفت انقدر به مرده محبت کنه که اون دوباره برگرده به زندگیش و یکی از کاراش این بود که شده هرشب تا سه، چهار صبح بیدار مینشست سفره میچید تا شوهره بیاد بعدم میگفت منتظرت موندم. اونم اوایل میگفت خب نمون و میرفت میخوابید و حتی غذام نمیخورد اما به مرور خجالت میکشید حس عذاب وجدان پیدا کرده بود و انقدر زنه این محبتارو تکرار کرد که مرده به زندگی برگشت.
طبق تجربه بهتون میگم که این کار به ظاهر ساده به مرد یه حس شرمنده شدن میده. یعنی وقتی میبینه یکی به خاطرش منتظره و غذا نخورده ساعت ها، هم خیلی خوشش میاد از این احترام هم یجورایی شرمنده شما میشه. حتی اگر به روتونم نیاره ولی شما با همین حرکت ساده و البته تکرارش در مدت زمان طولانی میتونی اون مرد رو تسخیر کنی به راحتی آب خوردن. حالا شاید بخندید و بگید برو بابا ولی از من گفتن بود:/ ...
اینوسط لازمه یه راز نهفته ی دیگه رو هم ازش پرده بردارم:/ اونم اینه که ببینید بچه ها من صد درصد بهتون میگم برای مردها اصلا مهم نیست شما جلوشون چی میذارید، یعنی اونا واقعا از شما توقع ندارن شما بهترین و سخت ترین غذاهارو پخته باشید براشون، شما املتم پخته باشید در نگاه اونا ارزشمنده و اصلا براشون فرقی نمیکنه. ولی براشون مهمه که وقتی میان خونه یه چیزی برای کوفت کردن شما پخته باشید به هرحال. شاید هرگز به روتون نیارن ولی اونا از صبح بیرون بودن مثل خودتون، اونا گشنه میشن مثل خودتون، اونا غذا دلشون میخواد مثل خودتون:/ پس اگر مخصوصا خانه دار هستید و هنوز آشپزیتون صفره به خودتون بیاین و یه چیزایی یاد بگیرید و اون مرد رو شب ها و روزها گرسنه نذارید. غذا برای آقایون واقعا دلچسبه. اونا لذت میبرن وقتی بو برنگ راه انداخته باشید و خسته رسیده باشن و حالا یه سفره براشون چیده باشید با قورمه سبزی و ترشی:/ اصلا یه علتی که مرد شب ها با ذوق به سمت خونه برمیگرده همینه که بدونه یکی منتظرشه و یه چیز خوشمزه براش پخته ولو اون چیز یه استنبولی ساده باشه.
حالا برگردیم سر راز اصلی خودمون. این منتظر موندن شما و با همسرتون غذا خوردن حتی همسرتونم درست میکنه! مثلا اگر همسر شما از اوناست که سر سفره هنوز شما نیومدی و رفتی قاشق چنگال بیاری اون شروع کرده و نصف غذارو هم تموم کرده، وقتی انتظار و احترام شمارو ببینه اونم یاد میگیره برای شما صبر کنه. حتی ممکنه بیرون از خونه دیگه دلش نیاد وقتی چیز خوشمزه یافت میکنه:/ بدون شما بخوره و نگه میداره میاره خونه. چون احترام احترام میاره.
فلذا برای اون مرد صبر کنید و بهشم بفهمونید که به احترام تو نخوردم تا کم کم بشید محبوب دلش:/
از اونجایی که من امسال خونه تکونی ندارم، شاممم:/ آماده ست و کارای روتینمم کردم و الان اینجا بیکار نشستم فلذا باید به نطق های من گوش فرا دهید:|
میخوام در سلسله مراتبی از پست هام از رازهای زندگی زناشویی و یا چگونه زنی جذاب برای شوهر باشیم و یا چگونه زنی روی مخ شوهر نباشیم و این چیزا برم براتون بالامنبر بلکه رستگار شوید:/
پس، بگید خب!، این پست میشه اولین راز:
آقا؟ اینایی که میگم یه شبه به دست نیومده ها، خلاصه که من مو توو آسیاب سفید نکردم چشم سفیدا!... به عنوان اولین راز درگوشی برای اینکه زنی جذاب باشید و یا به عبارتی زنی روی مخ همسرتون نباشید یه رازی میخوام بگم که شاید عده ای مخالفت کنن یا هنوز کسی به حرفی که میخوام بزنم نرسیده باشه یا خیلی به نظرتون مسخره بیاد ولی در عمل و درست وسط زندگی زناشویی همین یه مسئله ساده میتونه شمارو به شدت تفلون و روی مخ کنه برای همسرتون. خب من کلا ۶ درصد شارژ دارم پس بهتره زودتر برم سر اصل مطلب. اولین رازم به شما نوگلانم اینه که روی میزان زنگ زدنتون به شوهرانتون در طول روز تجدید نظر کنید!... به جرات میگم اون خانومایی که در طول روز هزار بار بی مورد و از روی بیکاری تلفن رو برمیدارن و به شوهرشون زنگ میزنن که سلام چطوری؟ چخبر؟ چیکار میکنی و به ظاهر میخوان که حال و احوال طرف رو بپرسن ولی به ضرس قاطع من بهتون میگم که اصلا این حرکتتون برای مردها جذاب نیست. اونا مثل ما علاقه مند به گزارش دادن، آمار دادن، حرف زدن و غیره ندارن. پس اگر هنوز دارید این اشتباه رو میکنید که معمولا اونایی که سالای اول ازدواجشونه بیشتر این کارو میکنن به نظرم قطعش کنید:/... من نمیگم اصلا زنگ نزنید، اگر شرایط همسرتون طوریه که باید در طول روز از حالش خبردار بشید، اگر شرایط طوریه که شما باید زنگ بزنید، اگر اون خیلی دوست داره صدای شمارو هزار بار در روز بشنوه:/ اینا قضیه ش فرق میکنه ها. من درباره اون زوج های معمولی ای میگم که خب ۲۴ ساعت باهمن، حالا آقا طبق روتین زندگی صبح پاشده بره سرکار و شبم برمیگرده. اگر دوست دارید از حالشم خبر دار بشید یکبار در روز کافیه. که به نظر من همونم نزنید ببینید چقدر بیشتر مشتاقتون میشه و عزیز میشید:/... بابا بذارید توو اون چندساعتی که خونه نیست دلش برای شما تنگ بشه، اون در طول روز به هرحال کار داره میکنه، اجازه بدید تلفنای شما براش طوری باشه که بدونه اگر شماره شما افتاد رو گوشیش حتما یه کار واجبی هست و حتما جواب بده حتی اگر دستش زیر ساطوره:| نه اینکه در طول روز انقدر بی مورد و الکی بهش زنگ زدید که یا داره از سر احترام و اکراه بهتون جواب میده یا هم یه مرحله ی عرفانی رو طی کرده! و کلا دیگه در روز هر چندتا درمیون شماره شمارو جواب میده و بهونه هاشم اینه که نشنیدم، سایلنت بود، کار داشتم، ندیدم و....
باور کنید تماس های شما برای اون بخت برگشته در طول روز و وسط کار هیچ جذابیتی نداره ولو شما از سر عشق، از سر نگرانی ، از سر دلتنگی یا هرچی بهش زنگ زدید. جدی خودتون امتحان کنید ببینید چقدر با همین کار ساده از تفلون بودن به مرحله ی عزیز شدن میرسید:/... اگر از من میشنوید جز برای کارای واجب، مثلا چیزی میخواین بخره، کاری پیش اومده یا ... اصلا در روز بهش زنگ نزنید. اجازه بدید اون خودش تماس بگیره. حتی اگر شوهرتون اصلا تماس نمیگیره حتی اگر مسافرتم بره باز بهتون خبر نمیده که مثلا رسیده، باز شما هی زرت و زرت زنگ نزنید، نهایت یکبار برای اینکه ببنید سالم به مقصد رسیده یا نه پیامی بدید یا تماس کوتاهی بگیرید. من به وفور اقایونی رو دیدم که تا مادامی که خانوم هاشون زرت و زرت زنگ میزنن، یا دارن چندتا درمیون جواب میدن و میپیچونن، یا تا گوشی رو برمیدارن میگن کار دارم باید برم، یا اونقدر خانومه زنگ میزنه که اون دیگه اصلا برای هیچ چیز واجبی که خودش علی القاعده باید زنگ بزنه هم نمیزنه. مثلا ساعت ۱۱ شبه هنوز نیومده خونه، میبینید بهتون خبر نمیده، شمام شاکی که چرا زنگ نزدی؟! یا رفته مسافرت یه بارم زنگ نزده، یا جاهایی که خلاصه خودش باید میزده اما انقدر شما در زندگی مشترک زدی که اون دیگه جاهای واجبم نمیزنه. فکر نکنید این مرد عوض نمیشه، چرا میشه، به شرطی که شما خودتون رو عوض کنید. اگر اون جاهای واجبم که شما منتظری بزنه اما نمیزنه و خبر نمیده علتش اینه که مطمئنه شما میزنی!... اما اگر شما دست برداری از این بازی کثیف:دی من ریش گرو میذارم که اون خودش ببینه شما نمیزنی، دیر بخواد بیاد خونه، به مقصد توو سفر رسیده باشه و خلاصه جاهایی که باید زنگ بزنه خبر بده، میده. خلاصه اینکه روی مقدار تماس هاتون کنترل داشته باشید. اونقدر فقط برای کارهای واجب باهاش تماس بگیرید که وقتی اسم شما میفته حتی وسط جلسه مهمم جوابتون رو بده چون با خودش میگه این زن الکی زنگ نمیزنه حتما کار داره. دیگه گفتنی هارو من گفتم به قول معروف خواه پند گیر خواه ملال و همچنان به روند خودت ادامه بده و خودتو از چشمش بنداز:/
بچه ها توروخدا نگید چرا اون نمیزنه؟ چرا اون دلش تنگ نمیشه؟ مرد اگر عاشق باشه در طول روز دلش تنگ میشه و غیره... بابا این حرفارو بریزید دور توروخدا، نه شما ۱۵ سالتونه نه اون ۱۸ ساله، یه مرد خرس گنده ست که داره هرروز شمارو میبینه دیگه، دیگه در اون ساعاتی که شمارو نمیبینه داره نفس میکشه چه دلتنگی ای اخه؟:دی... اجازه بدید چندساعت وقتی زیر فشار کار و استرس و هزارجور داستاناست آخرشب که داره برمیگرده خونه دلش براتون تنگ بشه. بهش فرصت نفس کشیدن بدید:دی نه اون شبیه شما نیست که در روز هزاربار دلش برای شما تنگ بشه، اون در طول روز اصلا ممکنه یاد شمام نیفته:دی پس این حرفارو بذارید کنار و فراموش نکنید زندگی فانتزی های عاشقانه نیست، واقعیته واقعیت!
در ضمن وقتی بهش زنگ میزنید هیچوقت نگید مزاحمت شدم! چون اون واقعا فکر میکنه شما مزاحمش شدید پس:|.
تا سلسله رازهای دگر شمارو به خدای بزرگ میسپارم!
اون سه کیلویی که به دنیا آورده بودمش، راستش باورم نمیشه که حالا فقط سه سانت مونده که بشه یه متر و سه سالش شد...
اقا؟ بگید خب!... من امسال خونه تکونی ندارم چون خونمون نوئه و تازه بازسازی کردیم و این چندماهه هم که اومدیم شونصدبار همه چیزو از اول چیدم و کلا دوتا پادری دارم بشورم که میندازم ماشین، با یه روتختی که میدم خشکشویی یا همسرم که لگد بزنه توو حموم:| و بعد پامو میندازم رو پامو ابروهامو برای شماها میندازم بالا تا دلتون بسوزه:/
آیکون فخر و غرور و تکبر!:|
یه کلیپی میدیدم که یه زن و شوهر جوانی توو حرم امام رضا گویا یسری کتابچه های مربوط به حجاب تهیه کرده بودن که به افراد بی حجاب و اینها بدن ولی داخل حرم جلوشون رو گرفته بودن و نذاشته بودن و بهشون گفته بودن حتی اگر کسی لخت هم وارد حرم شد اجازه ندارید کاری داشته باشید. اینها هم ناراحت شده بودن مخصوصا خانومه که کتابارو با عصبانیت میریخت توو سطل زباله و فیلم میگرفت و میگفت آره جلومون رو گرفتن و میگن کاری نداشته باشید، از اونور پسره هم که البته آروم تر بود میگفت خب مثلا اون خانومایی که با کاشت ناخن توو حرم وارد میشن، خب اونایی که کاشت ناخن کردن غسل واجب به گردنشونه( چون با کاشت وضو و غسل صحیح نیست) و خب بی غسل وارد حرم شدن و اجازه هم نمیدن حتی ما تذکر بدیم و به ما میگن مردم لخت هم وارد شدن چیزی نگید!
( قبل از هرچیزی یه چیزی لای پرانتز بگم؛ من همیشه که مشهد و حرم رفته بودم، همیشه توو قسمت ورودی خب به آرایش و پوشش خانم ها گیر میدادن در این حد که یه کرم هم روی صورتت بود میگفتن پاک کن؛ ولی امسال مهرماه که بعد از ۵ سال رفتم مشهد، طبق تصورات قبلیم حتی ضد افتابم به شخصه نزدم چون گفتم الان اونم دستمال میدن دستم میگن پاک کن، ولی وارد حرم که شدم اولا خیلی ها بودن که با مانتوی بلند اومده بودن عباطور یعنی، هیچی بهشون نمیگفتن و میرفتن توو. بعد سمت ضریح توو صف که بودیم بریم دست بزنیم به ضریح، من در کمال تعجب میدیدم که وا خیلی ها با آرایش غلیظ و ناخن های لاک زده و .... هی با خودم میگفتم اینا یعنی بی آرایش وارد شدن بعد رفتن توو سرویس بهداشتی حرم آرایش کردن؟ یا مثلا هنگام ورود دستکش دستشون بوده؟ خلاصه برام جای تعجب داشت که چجوری وارد شدن و بهشون گیر ندادن؟ چون دوستانی که حرم امام رضا رفتن میدونن که گیر میدن و حتی اونجا دستمال مرطوب و آیینه گذاشتن و میگن برو پاک کن. حالا خلاصه من خیلی فوکوس نکردم روی این قضیه تا اینکه همین چندوقت پیش دوباره مادرم با چندتا از دوستاش رفته بودن مشهد. بعد داشت یه خاطره ای از دوستش تعریف میکرد که مثلا به خاطر تیپ و ارایش دوستش هرجا میرفتن خرید همه فکر میکردن مثلا اون جوون تره!... من خیلی یهویی گفتم مگه شما اول نمیرفتید حرم بعد بازار؟ پس این دوست شما کجا آرایش میکرد؟ که مادرم در جواب گفت نه دیگه همونجوری وارد حرم میشدن، دیگه قسمت ورودی چیزی نمیگن به آرایش و اینا... که خلاصه فهمیدم که گویا مدتی میشه که پس کلا گیر نمیدن. اینو گفتم چون پای این کلیپی که دیدم از بین خیل عظیمی از فحش دهندگان به اون دوتا جوون ارشاد کننده خیلی هام نوشته بودن چون موقع انتخاباته حرم گیر نمیده و میگن لختم وارد شدن بذارید بشن که خواستم بگم نه گویا خیلی وقته این روند اتفاق افتاده و منم که مهر مشهد بودم گیری ندیدم. )
حالا اینارو گفتم که فقط یه چیزی بگم و شمارو به خدای منان بسپارم. من اصلا کاری ندارم که کار اون دوتا جوون درسته یا غلط. مثل کامنت ها هم اونارو به فحش نمیبندم که به تو چه و مگه تو امام رضایی و ... کاری هم ندارم واقعا اصل کارشون صحیح هست یا صحیح نیست. در این زمینه هم نظر واقعی خودم رو مطرح نکنم بهتره:/ ولی فقط برام یه چیزی سواله و دوست داشتم به اون دوتا جوون میگفتم، اونم اینکه واقعا چرا و چگونه فکر میکنن که مثلا کسی که با کاشت ناخن و به قول خودشون غسل های به گردن، با آرایش و غیره و در اصطلاح با این میزان از اعتقادات دینی شکل گرفته با یه کتابچه ی مربوط به حجاب برمیگرده؟! واقعا خیلی ساده انگارانه نیست؟ واقعا گمان میکنن تاثیر مثبتی داره؟ اگر تاثیر مثبت داشت پس چرا معمولا مخاطبان این افراد عصبی میشن و سرشون داد میزنن که به تو چه؟! پس یعنی تاثیر مثبت نداره که هیچ، تاثیر منفی هم داره و طرف مقابل رو عصبی میکنه! پس چرا عده ای هنوز برای به قول خودشون ارشاد روی این روش فوکوس کردن؟!( گیر دادم به فوکوس:|)... اگر تذکر و کتابچه و گیر دادن اثر گذار بود که الان همه داشتن مراحل سیر و سلوک عارفانه رو طی میکردن!... واقعا تا کی قراره این روش های نخ نما ادامه داشته باشه و عده ای یکبار فقط یکبار با خودشون فکر نکنن که واقعا کاری که داریم میکنیم خنده دار نیست برای مخاطبانمون؟ ما اگرم میخوایم کسی رو به راه درستی که فکر میکنیم درسته بکشونیم اول از همه نباید مخاطبمون رو بشناسیم و از راه خودش وارد بشیم؟ واقعا برای با حجاب کردن و با دین کردن و به اصطلاح مومن کردن مردم این روشا جواب میده یا فقط حرص درار و لج دراره؟... خیلی ساده انگارانه ست. خیلی! فقط همین.
+ به ساده انگارانه هم گیر دادم:/
همسایه های طبقمون با وجود اینکه بچه هم دارن اما تقریبا پر سر و صدا نیستن. یعنی صداهاشون صداهای روتین زندگیه و همه ی اون چیزایی هست که توو خونه ی ما هم هست. مثل جیغ بچه و گاهی ضبط و گاهی صدای حرف زدن و صدای باز و بسته کردن در و صدای داد مامانی که داره میگه نکن و دیگه اجازه نمیدم و سایر صداهایی که در هممون مشترکه. اما توو این مدت یه بار که خونه ساکت بود دیدم یکی از همسایه هامون در واحدش درحالی که باز بود، آقاهه داره میگه که خیلی بیشعوری، به من میگی فلان ساعت میای اونوقت الان اومدی؟ بهتونم اجازه میدیم همینه دیگه جنبشو ندارید... از اونجایی که صدای زن های واحدهای طبقمون رو میشناسم خب راستش رو بخوام بگم خیلی طاهره خانم طور با ملاقه ش، فضول وایستاده بودم ببینم کی چه جوابی میده تا بفهمم دقیقا کدوم واحده!... خب کسی هیچ جوابی به اقاهه نداد و منم نفهمیدم کدوم واحده و اصلا یارو با زنشه با بچشه؟!... خلاصه گذشت و امروزم دقیقا وقتی که پسرم خواب بود و خونه ساکت بود دیدم یکی در واحدشونو باز کرده و داره میگه برو گمشو بیرون، برو گمشو بهت میگم... واقعیت بازم در صدد بودم بفهمم کدوم واحده و چون باز هیچکی هیچ جوابی نداد نفهمیدم!
حالا فارغ از اصل داستان و دعواهای زن و شوهری و بحث ابروداری و همه ی اینها، من هر دوبار توو دلم به سیاست یا به عبارتی رفتار اون زن احسنت گفتم. وقتی شوهرش عصبانیه و داره ابروریزی میکنه هیچ واکنشی نشون نمیده و جواب نمیده و صداشم بیرون نمیاد و کسی هم نمیفهمه کی به کیه!... از طرفی در نگاه بیرونم ناخودآگاه آدم توو شنیدن صدای دعوا معمولا اونی که ساکت تره و چیزی نمیگه رو مظلوم تر میدونه!... الان خود من هر دوبار توو این ماجرا با خودم گفتم این مرده چه زن صبوری داره که هیچی نمیگه!... حالا کاری ندارم که توو خونه شاید قبلش مغز شوهرشو مته رفته روش که رسوندتش به این مرحله ها!... ولی چون سیاست داره و صداشو بالا نمیبره برای همون بده هم نمیشه!
نتیجه گیری اخلاقی: حاضر جواب نباشید توو جمع ها و محیط های اجتماعی. حتی اگر طرفتون خیلی بیشعوره، پاره ش نکنید، به جاش بذارید اون خودشو بده ی عالم و آدم کنه و همه بگن چقدر فلانی یعنی شما خوبید:|... برای مثال میگم، مثلا رفتید مهمونی و با یکی توو مهمونی دعواتون میشه، یا تیکه بارتون میکنه، نیازی نیست همه جا نشون بدید که شمام زبون دارید دومتر! بلکه اندکی سیاست داشته باشید و طوری رفتار نکنید که بعدا همه بگن چقدر پاچه ورمالیده ست!... من سالها قبل شاهد یه دعوای فامیلی بودم، بین دوتا بزرگتر دعوا شد، بعد اونوسط یه دختری که دختر یکی از طرفین بود خودشو انداخت وسط و شروع کرد فحش دادن و ... نتیجه چی شد؟ توو فامیل همه گفتن چه دختره پاچه ورمالیده ای!... حتی به پسری توو فامیل پیشنهادش میدادن که بگیرتش، پسرا و خانواده هاشون میگفتن وای اون نه نه، اون درسته مارو قورت میده! ... فلذا عزیزانم اندکی سیاست داشته باشید و اگرم کسی توو جمع های فامیلی مخصوصا شمارو میشوره پهن میکنه، جوری رفتار کنید که همه به اون بتوپن که چه کار بدی کرد نه به شما بگن ماشالا چه زبون درازی! .. این زن همسایمونم حالا کاری ندارم واقعا مظلومه یا با سیاسته ولی هرچی که هست رفتارش به نظرم درسته. وقتی هیچ صدایی به وقت عصبانیت شوهرش ازش درنمیاد، هم همه شوهرشو مقصر میدونن همم کسی نمیفهمه اصلا کیه!... خلاصه که پند بگیرید:/
چندوقت پیش توو یه سایت تبلیغاتی که خیلی اتفافی رفته بودم یه فرمی گذاشته بود از مشخصات پوستی و مویی و ... منم همین طوری پرش کرده بودم و چندوقت بعدش برام اسمس اومد که میخوان یه پک اشانتیون تبلیغاتی برام بفرستن و برم توو سایت آدرسم رو چک کنم که من اونم نرفته بودم. اصلا یادم رفته بود و منتظرشم نبودم تا اینکه دیروز مامور پست در خونمون رو زد و خلاصه رفتم پایین. گفت آره شما از فلان شرکت بسته داشتی؟ گفتم آره قرار بود بفرستن. گفت توو اداره پست گم شده!! و حالا یا ۲۳۰ و خورده ای بده بسته رو بفرستن یا منو فرستادن رضایت نامه بگیرم که شما شکایتی نداری از پست و مهم نیست که گم شده:| و اگرم امضا نکنی از حقوق من کم میکنن و خداشاهده من فقط مامورم و اینا... همزمان در یکی از واحدهای دیگمونم زده بود و اونم گویا خانومه قرار بود براش از یه شرکت قهوه اشانتیون بفرستن اونم هی بهش میگفت بیا پایین امضا کن رضایت بده برم که شوهرش نمیذاشت و به ماموره میگفت صبر کن جلو در الان خودم میرسم.
گفتم باشه برگه رو بده امضا کنم. خوندمش... یه برگه مربوط به اداره پست بود که مشخصاتتو مینوشتی و میگفتی هیچ شکایتی از اون شرکت و اداره پست نداری. همون طور که داشتم امضا میکردم به پسره گفتم درسته که میگن توو اداره پست کارمندا بسته هارو باز میکنن و خیلی وقتا چیز میز از توو بسته ها برمیدارن؟؟ گفت نه برنمیدارن!! ولی اینا چون اشانتیون بود برداشتن دیگه، با خودشون میگن اشانتیونه پس ببریم با زن و بچمون بخوریم:|... گفتم ماشالله بهشون!... گفت خدا لعنت کنه هرکی که برمیداره، گفتم کسی که انقدر محتاج دوتا دونه شامپوئه بذار ببره نوش جونش!
یعنی خدا قوت، ماشالله بهتون، دیگه جایی نیست که تووش بخور بخور نباشه الحمدالله!... بعد فقط جالبی قضیه اونجا که یا رضایت بده یا پولشو بده بسته رو بدن؟:|... از شدت غم انگیزی ماجرا آدم خندش میگیره!
دیروز از اسنپ یه دکتر رزرو کردم. دکتره زنگ زد و وسطای حرفامون هنوز ده دقیقه نگذشته بود قطع شد. منم ۴۰ دقیقه رو پول داده بودم. اولش فکر کردم خب بهم زنگ میزنن دوباره اما زهی خیال باطل. خلاصه از اینور اونور شماره پشتیبانی رو پیدا کردم و بعد از کلی توو صف انتظار موندن وصل شد به اپراتور. به دختر پشت خط گفتم داستان اینه و گفت بذار چک کنم. بعد نگاه کردو گفت اینجا ۴۰ دقیقه مکالمه ثبت شده:/ گفتم خب من ۱۰ دقیقه حرف زدم. دوباره گفت خانم ۴۰ دقیقه ثبت شده. گفتم خب خانوم من نمیدونم چرا ثبت شده من دروغ ندارم بگم که میگم ۱۰ دقیقه حرف زدم. فرمود اجازه بدید پیگیری کنم و گفتم من الان نیاز به دکتر دارم و زود تماس مجدد میگیرن؟ که با یه لحن عصبانی گفت گفتم که پیگیری میکنم خبر میدیم!...خلاصه خبر نداد و منم دوباره مجبور شدم زنگ بزنم. اندفعه اپراتورش یه خانم کاووسی نام بود که خوش اخلاق بود و گفت پشت خط بمون پیگیری کنم و دوتا درخواست رسیدگی ثبت کرد برام و گفت بهت زنگ میزنن( قبلی هیج کاری نکرده بود). بعدش دیگه دیدم دکتره توو چت اسنپ نوشته که پولتون رو برگشت زدم و دوباره خودتون اسنپ دکتر بگیرید و زنگ بزنید.
یعنی فقط دارم فکر میکنم که کاش توو جای جای این مملکت هرکی توو هر منصبی که بود کارش رو درست انجام میداد. اونوقت وضع الان این نبود که هست!
امروز یه فیلمی بی بی سی گذاشته بود به اسم مادر_پسر و یا شایدم پسر_ مادر... یه فیلم ایرانی بود و به نظرم سال ساختشم جدید بود. به جرات میگم یکی از داغون ترین حال ها رو تجربه میکنید بعد دیدن این فیلمِ به شدت و بی نهایت غمگین و درد آور... یعنی توو این فیلم یجوری بدبختی و فقر رو نشون داده کارگردان که تا مغز استخونتون درد میگیره و واقعا غمگین میشید. اما با این حال حتما بهتون توصیه میکنم ببینید. موضوع یه زنه با دوتا بچه که حتی پول پوشک بچشم نداره و بچه عفونت کرده و به عنوان سرپرست خانواده توو کارخونه ای کار میکنه که دارن زیرابشو میزنن. راننده ی سرویسشونم که مرد بدی نیست از این خوشش میاد اما چون دختر به سن تکلیف رسیده داره، به زنه گفته پسرتو به یکی بسپار و بدون پسرت، فقط با دخترت بیا، تا ازدواج کنیم. خب این فیلم یجوری بدبختی زنه رو نشون میده که واقعا کار به جایی میرسه که این زن از شدت استیصال و درموندگی و نداری میره پسرشو دو هفته میذاره مدرسه ی بچه های ناشنوا که خوابگاهم دارن و میگه بعد دو هفته میام تا بتونه با مرده ازدواج کنه و به خیال خودش یکماهه مرده رو راضی کنه تا پسرشم بیاره. تمام بدبختی های دردآور و ناراحت کننده ای که فیلم قبلش بهت نشون داده یه طرف، از این لحظه به بعد قلبت مچاله ترینه... حالا یه پسر درمونده رو تصور کنید که مادرش رهاش کرده توو یه دنیای غریب و اون هی امید داره که مادر میامد و مادر دیگه هیچوقت نمیاد...
واقعا حالم بد شد با این فیلم... هزاربار وسطاش حس کردم دیگه تحمل دیدنشو ندارم...در اینکه کارگردان تونسته بود انقدر قوی و خوب این حس بد رو منتقل کنه قطعا کارش آفرین داشت ولی من تمام مدت گفتم لعنت به اون مادر!... اگر فیلم رو ببینید متوجه میشید که اون مادر یجورایی هیچ چاره ی دیگه ای نداست جز اینکه تحت حمایت یه نفر دیگه قرار بگیره اما از نظر من اون اگر واقعا مادر بود نمیتونست بچشو رها کنه.... این فیلم خیلی چیز عجیب غریبی نیست، توو دنیای واقعی مخصوصا این چندسال اخیر میبینم چه تعداد مادرای زیادی که حالا نه با این داستان، ولی توو داستان خودشون و مثلا موقع جدایی از همسرانشون اصلا بچه هارو نمیخوان.... بیاین قبول کنیم که مادرا با هم فرق دارن... همه ی مادرا فرشته و مقدس نیستن... بعضیا چه به اجبار چه اختیار، خودشون رو اولویت قرار میدن.... اما واقعا چجوری میتونن؟ من حتی از تصور مردنمم میترسم که بچم بعد مرگم میخواد چیکار کنه با اینکه میدونم پدر خوبی داره. من دو ساعت نبینمش انگار دنیا زیر و زبر شده...من معتقد بودم لعنت به اون مادر که پسرشو تووی دنیای غریب رها کرد و همسرم میگفت خب چاره ای نداشت!... و من همچنان معتقدم یه مادر همیشه میتونه چاره ای کنه، شده کلفتی خونه مردم رو میکرد خرج بچه هاشو در میاورد ولی نمیذاشت اون بچه تک و تنها یه شبه بزرگ بشه از حجم بی کسی و زیادی بودن و تنهایی...
توروخدا نیارید، اگر اونقدر مهر و عاطفه توو وجودتون نیست که توو بحران های زندگی جایی که خودتون یا بچتون اولویت قرار میگیره نتونید اونو اولویت بدید نیارید. اون بی پناه ترینه، اون معصوم ترینه، اون نخواسته بیاد توو این دنیا، شما اوردینش و شما فداکاری نمیکنید اگر به خاطر اون دارید هرکاری میکنید و هرسختی رو تحمل میکنید، بلکه وظیفتونه...اون بچه ی شماست. حتی سخنم با اون مادراییه که راحت ول میکنن میرن خارج تحصیل، راحت ول میکنن توو جدایی و بچه رو میدن دست پدرو ... اصلا کاری ندارم باباش چه خریه، تو مادری زن، میفهمی؟ مادر...آخه بچه ی تو جز تو به کی پناه ببره بی رحم که راحت میتونی ازش بگذری؟!
مادر بودن توو قاموس هرکسی معناش فرق داره.. شاید معنای مادری که توو ذهن منه رو عده ای قبول نداشته باشن اما خب باید بگم منم هرکسی که مادری رو چیزی جز این معنی میکنی اصلا قبولش ندارم!
من امروز داشتم توو آشپزخونه کار میکردم دیدم پسرم طبق معمول رفته لای دوتا مبل ها و داره با گلدونی که یه بار شکونده قبلا و طوری چسب زدیم که معلوم نیست و گلایی که شبیه پر هست و در دوران دوتایی بودنمون یه روز با همسرم از پارک کندیم و تا این سال رسوندیمش طبق معمول ور میره و گلارو فوت میکنه و داره گل هایی که پدر مادرش از پارک برداشتن رو کم کم منقرض میکنه که یهو دیدم داره دقیقا با همون ریتم خودش میخونه: گل من اذیت نکنید، بعد مممممن سمتش نیااااد.... یعنی چشمام شده بود چهارتا، نمیدونستم اصلا از خنده و تعجب چیکار کنم.خندم بند نمیومد در عین حال نمیدونستم چجوری قربون صدقه برم که حق مطلب ادا بشه:| اصلا اصلا نمیدونم از کجا یاد گرفته. شاید فقط یکی دوبار گذری درحالی که موبایل دستمون بوده و توو اینستا چرخ میزدیم در حد یکی دو ثانیه شنیده باشه.حالا ممکنه بگید الان مثلا چه اتفاق خاصی رخ داده که من مادر انقدر ذوق کردم و مگه حالا هسته اتم شکافته؟ خب عرضم به حضور انورتون که وقتی بچه شما به حرف میفته، هربار که یه جمله بداهه بگه شما دوست داری از ذوق زمینو گاز بگیری:| و حسی که اون لحظه داری اینه که آخه این کوچک اصلا اینارو چجوری یاد گرفته و به زبون میاره؟ بعد حالا فکر کنید بچتون در بدو ورود به سه سالگی یهو یه آهنگی که اینروزا خیلی مد شده و اصلا هم توو خونه شنیدنش تکرار نشده که بگید یاد گرفته، با ریتمش میخونه!... خب من مادر حق دارم ذوق مرگ بشم.حق ندارم؟:|
حتی از اون ذوق مرگ تر لحظه ای بود که امروز هی میامد ازم آب میگرفت و میرفت از آشپزخونه بیرون و خب ما یه میز چوب گردو داریم که این بخت برگشته خیلی مقاومه که تا الان باد نکرده و داغون نشده چون که تمام آب ها و چایی ها و سایر نوشیدنی هارو ایشون برمیگردونه روی این میز. دیگه عصبانی شدم بار هزارم که اومد آب بگیره گفتم نمیدم چون میریزی روی میز و قرار بوده اگر آب نخواستی بخوری یا لیوانو به من برگردونی یا بریزی توو گلدون. خلاصه جدال بینمون پیش اومد و ایشون گریه ها میکرد و منم گمونم همسایه ای نمونده بود که صدامو دیگه نشنوه:/ میگفتم الا و بلا نمیدم چون دوباره میریزی. آقا بعد مدتی که گریه ش اروم شد و اومد دوباره گفت آب بده و میخوام بخورم و منم قول گرفتم که بخوره، آب رو دادم و اینبار اومدم دیدم بله روی قولش مونده و روی میز چوب گردومون نریخته بلکه روی میز تلویزیون خالی کرده:| منم اندکی مادر فولاد زره شدم و مقادیری رخ عقابی نشون دادم و رفتم دوباره آشپزخونه. یه کم که گذشت اومد پیشم گفت: من بچه ی بدی ام؟ گفتم نه اصلا تو بچه ی خیلی خوبی هستی ولی کارت کار خوبی نبود، دستت کار بدی انجام داد که آب رو ریخت روی میز، من این کارو دوست ندارم. گفت منو دعوا کردی؟( البته فرمود: دوا تدی؟) گفتم آره چون ناراحت شدم از این کارت. که یهو گفت: ولی من گناه دارم من کوچیکم:))...
الان یکی بگه چجوری بخورمش که دلم خنک بشه؟:/
هیچی مثل پختن چیزای خمیری که خمیر نیاز به استراحت داشته باشه و هزار مرحله داشته باشه و تمام لباس و زندگیتو آردی کنه و آشپزخونه رو به کثافت بکشونه منو به تنگ نمیاره:/ ولیکن چه کنم که تقاضا داشتیم:|...یعنی اینطور شد که چندروز پیش کنار مادرم بودم و داشتم میگفتم میخواستم شیرینی مورد علاقه ی همسرم رو بپزم و چندروزه میخوام هی بپزم .... و داشتم ادامه میدادم که یهو مادرِ داماد دوستم وسط حرفم فرمود: اونوقت چی شد که نپختی برای دامادم؟ گربه عطسه کرد؟:|... بله:/... خب بله میگفتم، آقا من یه شیرینی اون اوایل ازدواجمون پختم که همسرم بسی دوست داشت، و از اونجایی که این مرد برای اینکه به زحمت نیفتی معمولا نمیگه چی هوس کرده یا چی بپزم و حتی ازشم بپرسم مثلا شام چی بپزم نمیگه و میگه هرچی راحتی، برای همون هر صد سال نوری شاید از دهنش بپره که چی هوس کرده و خلاصه یادم نیست چندروز پیش خودش گفت یا خودم یاد اون شیرینی افتادم و خواستم براش بپزم که با خودم گفتم بذارم چندروز دیگه که دور هم هستیم یهو بپزم و با خودم ببرم مهمونی و همه اعضای خانواده بخوریم که خب داشتم همینارو هم به مادرم توضیح میدادم که مامانم یهو گفت: وای شیرینی فقط اون پراشکی هات!... آقا هیچی دیگه دیروز برای دل همسر اون شیرینی مورد علاقشو ۵ ساعت وایستادم پختم:/ و بسته بندی کردم، این پراشکی هارو هم امروز علیرغم اینکه مامانم هی میگفت همون شیرینی بسه و توروخدا پراشکی دیگه نپز و من همینجوری گفتم، ولیکن اینا هم برای دل مادرم از صبح در دست تولید دارم!... اینجا استراحت دوم خمیره و منو دارن زجرکش میکنن انگار:|
آقاااااا خدایی این پراشکی هم خیلی راحته هم مواد خاصی نمیخواد حتی آقایونم میتونن پاشن برای خودشون بپزن. به جای اینکه دونه ای ۳۰ تومن بدید یه پراشکی بخرید، با چس تومن ( عذرخواهی از حضار:/) میتونید یه خرواااار پراشکی درست کنید با طعمی هزار برابر بهتر از بیرونی ها. فقط یه خمیر مایه فوری میخواد که اونم همه لوازم قنادی ها دارن و ۲۰ تومنم نیست. بقیه چیزاشم که توو خونه ها معمولا هست. آقا؟ بگید خب! دوتا تخم مرغ رو با ۷۰ گرم کره و ۳ قاشق شکر و کمی نمک و کمی وانیل مخلوط کنید. از اونور یه لیوان آب یا شیر رو با یه قاشق غ خ خمیر مایه و یه قاشق غ خ شکر مخلوط کنید و درشو بذارید تا ۵ دقیقه بمونه و خمیر مایه به عمل بیاد. بعد ۵ دقیقه اینم به مواد قبلی اضافه کنید و حالا آرد بریزید و هم بزنید تا جایی که خمیر شکل بگیره. اینجا نباید اونقدر ارد بریزید که خمیر عین سنگ بشه. تا جایی که یه خمیری درست بشه ولی همچنان چسبنده باشه کافیه. ده دقیقه ورز بدید چسبندگیش درست میشه. بعد توو یه ظرفی یه کوچولو روغن بریزید و این خمیر رو بذارید داخلش و در ظرف رو ببندید و یه چیز گرم مثل حوله بندازید روش و بذارید یه جای گرم مثل کنار شوفاژی جایی. یکساعت تا یکساعت و نیم استراحت بدید تا خمیر پف کنه.
دقت کنید خمیر حتما باید دوبرابر بشه و پف کنه. ولی اگر بعد یکساعت دیدی پف نکرده در این صورت یا خمیر مایه ت مونده بوده و خرابه که من جاتون باشم از اول درست میکنم چون نتیجه کار افتضاح میشه! که خب اینم یه راه تشخیصی داره. همون اول که خمیر مایه رو با آب و شکر مخلوط کردید بعد ۵ دقیقه باید روی خمیر مایه حالت اسفنجی پیدا کرده باشه یا به عبارتی حالت حباب حباب. اگر هیچی نشده بود خمیر مایتون یه درد نمیخوره اصلا باهاش کار نکنید. ولی اگر خمیر مایتون درست بود و دیدید همچنان خمیرتون پف نکرده چون جای گرم نذاشتید. مثلا خود من امروز یه ساعت ظرف رو توو آشپزخونه گذاشته بودم ولی چون آشپزخونه سرد بود دیدم پف نکرده. بردم گذاشتم کنار شوفاژ با پتو روش که یه ساعته دوبرابر شد. خلاصه بعدش میاین خمیر رو باز میکنید به قطر نیم سانت و با یه وسیله ای مثل رینگ یا قالب یا حتی ته کاسه که گرد باشه قالب میزنید. بعد روی کاغذ روغنی یا کاغذ معمولی اندکی آرد میپاچید و دونه دونه خمیرای قالب زده رو میچینید روش و روی اونو مشما میکشید و دوباره نیم ساعت میذارید بمونه مثل عکس من. بعدش روغن رو میذارید حسابی داغ بشه و دونه دونه این کاغذا رو برمیدارید و توی روغن میندازید. وقتی دارید از کاغذ جدا میکنید دقت کنید خیلی توی دستتون نمونه که پفش میخوابه و سعی کنید کاغذو توو روغن برگردونید و اصلا با دست برندارید بندازید توو روغن که بیشتر پف کنه. به محض اینم که انداختید توو روغن با قاشق هی روغن بریزید روی پراشکی ها تا درجا پف کنه توی روغن!.... خلاصه دو طرف رو سرخ میکنید و میذارید کنار تا حسابی خنک بشه. از اونور یک لیوان و نیم آب یا شیر رو با یک چهارم لیوان نشاسته ذرت و یک دوم لیوان شکر مخلوط میکنید و میذارید روی گاز تا غلیظ بشه و مثل فرنی کمی سفت تر بشه. آخرشم کمی وانیل بزنید. بعدش اینم میذارید خنک یا دست کم ولرم بشه و وقتی هردو خنک شدن پراشکی ها رو از وسط با چاقو ببرید و یه قاشق از این کرم رو همه جای پراشکی بمالید یعنی وسطش!...بعدم بذارید یخچال حسابی خنک بشه. روشم حتما توو یخچال با سلفون یا مشما بپوشونید.
و در آخر یه دل سیر پراشکی بخورید:/... با هر آردی هم میتونید درست کنید من امروز با ارد سنگک درست کردم:| ولی خب در کل برای شیرینی ها بهتره آرد سه صفر یا قنادی استفاده کنید که در کیفیتش بهتره. از هر کره ای چه حیوانی چه گیاهی هم میشه که گیاهی یه بسته ۲۵۰ گرمیش فکر نکنم ۲۰ هزار تومن بیشتر باشه. خلاصه که در کل فکر نکنم این پراشکی ها بیشتر از ۵۰،۶۰ تومن براتون در بیاد ولی خب تضمینی مزه ش عین بیرونه و حتی اونایی هم که معده درد دارن با این مدل اصلا معدشون درد نمیگیره یا ترش نمیکنه. خلاصه اینکه بخورید و بیاشامید ولی هرگز اسراف نکنید. ورسته زمان بر هست ولی هم راحته هم کم مواد!...دیگه در آخر اینکه پاشید برای مردان زندگیتون بپزید و به عنوان کادوی روز مرد بهشون تقدیم کنید:| خیلی هم دلشون بخواد بخدا:/
قبل از اینکه بخوام نطقم رو اغاز کنم جا داره بگم الان یعنی چی که دوباره هدر من پریده؟ خوبه اینبار توو خود بیان آپلودش کردما. اونوقت چجوریه که بقیه عکسای پست ها هست ولی هدر پریده؟ جل الخالق! یعنی بیان شخصا... الله اکبر!
آقا من مریضم. هی مریضی میاد روی مریضی. الان ده روزه دارم پنیسیلین و دگزا میزنم و آزیترومایسین میخورم و داشتم کم کم خوب میشدم که انگار دوباره یه مریضی دیگه اینوسط گرفتم و گوشامو و گلوم داره از سوزش و خارش منو هر لحظه به مرحله ی جان به جان آفرین تسیلم میبره و انگار از اول مریض شدم:| به شدت بیحالم، بی جونم، حالم بده و میل سخنم با هیچکسی نیست:/
اینوسط فقط اومدم به مناسبت روز پدر و مرد یه چیزی بگم و برم. اول از همه اینکه هرکسی که پدر از دست داده خدا بیامرزه انشالله و به دلش صبر بده. اما از اونجایی که بالاخره هرکدوم از ما نسوان یه مردی توو زندگیمون در قالب پدر یا برادر یا شوهر یا پسر داریم فلذا این پست مشمول همه میشه و اومدم یه چیزی بگم اویزه گوشتون کنید:/ آقا دیدید ماها یه چیزایی رو هیچوقت برای آقایون نمیخریم؟ مثلا شما دیدید یه دختری یه باکس خرس قرمز و شکلات درست کنه بده به پسر؟ تقریبا میشه گفت ۹۰ درصدمون به این کار میخندیم و فکر میکنیم یسری چیزارو مردها دوست ندارن. یا مال مردها نیست. یدونه از اون چیزایی که تقریبا هیچوقت ماها برای مردهای زندگیمون نمیخریم گل هست!... شخصا برای پدرم هیچوقت یادم نمیاد گل خریده باشم و برای همسرمم فقط یکبار که مغازه خریده بود و خواستم برم ببینم یه شاخه رز خریدم. منظورم از گل گلدون نیستا. منظورم همون گل رز و مریم و ایناست... شخصا همیشه فکر میکردم گل شاید برای آقایون مثل ما خانوما جذابیتی نداشته باشه و همیشه به گزینه های دیگه ای فکر کرده بودم اما چندوقت پیش وسط یه حرف خیلی معمولی که یادم نیست چی بود، همسرم یه چیزی گفت که خیلی منو به فکر برد. گفت میدونی اولین گلی که آقایون دریافت میکنن کجاست؟ روی سنگ قبرشونه!... یادم نیست حرف سر چی بود ولی حرف سر همین گل خریدن برای خانوما بود. خیلی جمله ش منو به فکر انداخت. اینکه واقعا آقایونم حس و دل دارن و یه چیزایی که ما هیچوقت فکر نمیکنیم میتونه اونارو خوشحال کنه ولی میکنه و لزوما اونی که همیشه باید گل هدیه بده مرد به زن نیست. خلاصه اینکه خواستم بگم امسال به مردهای زندگیتون چه پدر چه برادر چه همسر یا هرکس دیگه ای رو که دارید بیاین گل ولو شده یه شاخه هدیه بدید و خوشحالشون کنید.
گمانم یخچال ما در آن دنیا اولین چیزی باشد که بر علیه ما شهادت دهد! از بس در طول روز توسط ایشان باز و بسته میشود و از درونش چیزی برای خوردن طلبیده میشود. با اینکه قد مبارک هم به طبقات اش نمیرسد ولیکن باز کار خود را کرده و چون زورگوی خانه مان ایشان هستند پس قد منی که میرسد باید هزاربار بلند شوم بروم یا در یخچال را ببندم یا وارد مرحله ی کشمکش شویم که مثلا الان بستنی خوردی و دیگر نمیشودو یا هم یک چیزی بدهم برود پی برنامه های مهم خراب کاری اش!... الان هم که پیش پای شما سراغ دومین موز رفته بود و با هزار زبان مختلف دنیا فرمودم که یکی خورده ای و وی چون زبانش مریخی و جیغی بود و فرموده های مادر را وقعی نمینهید فلذا موز را کف دستش گذاشتم و آمدم نشستم. بهش میگویم یه کوچولو از موزت میدهی؟ دقیقا یه کوچولو همان طور که لای دو انگشت مبارکش مشاهده میکنید کند و تحویل مقام مقدس مادر داد!
+ دستشو گرفتم که وایسته بتونم عکس بگیرم ازش!
یک صبحانه ی اَبَر خوشمزه یادتان بدهم درست کردن بلدید؟😏
اگر سرمایی هستید، اگر دنبال یک صبحانه ی متفاوت و خوشمزه میگردید صبح ها و از صبحانه های تکراری خسته اید، اگر در این سرمایی که چندان هم سرد نیست:/ دنبال یک صبحانه ی خیلی گرم میگردید که قشنگ بمب انرژی باشد و تا شب شما را نگه دارد و بدنتان را گرم کند آنقدر که ده دقیقه بعد از خوردن اش گُر بگیرید و عرق بریزید:دی ، اگر کوهنوردید و در دل طبیعت نمیدانید چه بخورید، اگر نمیدانید جمعه های خود را چگونه آغاز کنید و خلاصه اگر دنبال یک صبحانه ی خیلی خوشمزه و مفید و سالم هستید یکروز این را حتما امتحان کنید. این را منی میگویم که نه سالم خورم، و نه صبحانه خور، پس وقتی میگویم سالم است و خوشمزه و تازه صبحانه هم خورده ام، پس دیگر بدانید و آگاه باشید که تعریف الکی ازش نمیکنم. فقط تاکید میکنم که خیلی گرم است و اگر به هر دلیلی گرمی نباید بخورید یا زود کهیر میزنید یا هرچه از این دست، در خوردن اش جلوی خودتان را بگیرید:/
این یک صبحانه ی ترکی یا به عبارتی مربوط به خطه ی آذربایجان است. من بدین گونه میپزم که مثلا برای دو سه نفر حدود ۱۲ تا خرما یا بیشتر را داخل ظرفی بگذارید و روی آن آب جوش بریزید. البته اگر خرماهایتان نرم باشد نیازی نیست. اما اگر نرم نبود روی آن آب جوش بریزید بگذارید کمی نرم شود. بعد از چند دقیقه هسته ها را در آورید و کمی با گوشتکوب یا چنگال له کنید. بعد مقادیری گردو را خرد کرده( هرچقدر که دوست دارید) برای این مقدار من حدودا یک مشت کوچک میریزم، بعد دوتا هل را بکوبید، به همراه کمی دارچین و کمی پودر گل محمدی، و یک تکه کره، بگذارید روی گاز و وقتی خرما ها کمی سرخ شدند حدودا سه تا تخم مرغ برای این مقدار، اضافه کنید و کمی نمک و تامام.
به نام خداوند بخشنده ی مهربان، آن خانه شبیه یک خانه ی گه بسته شده است. با تشکر از عواملی که در گه کردن خانه مهارت بسیاری دارند مانند پدر خانواده و پسر خانواده.
از آنجایی که من یک مادرم، و پسرم در حلق من زیست میکند فلذا هروقت وی مریض میشود من هم مریض میشوم. و بدین شکل شد که چند شب پیش، دوازده و نیم شب روی صندلی های درمانگاه خودم را بغل کرده بودم و از لرز وحشتناک گریه میکردم و دکتر میگفت اوضاع شما خیلی وخیم است و گلویتان عفونت خیلی خیلی شدیدی کرده است. یعنی اگر بخواهم شرح حال گلوی بخت برگشته ام را بگویم همین بس که تمام راه تنفسی ام بسته بود، آب دهانم را نمیتوانستم قورت بدهم و هروقت میخواستم آب دهانم را قورت بدهم از شدت گلو درد گوش ها و صورتم را چنگ می انداختم و چندین پنیسیلین و دگزا و دو بسته آزیترومایسین نوش جان فرمودم و روزها همچون یک جنازه روی زمین ولو بودم و امروز بالاخره بعد از اندکی بهبودیه گلویم توانستم از جایم بلند شوم و به زندگی ام بازگردم که البته چه بازگشت باشکوهی. دلت میخواست خودت را شقه شقه کنی همانجا. راه میرفتی زیر پایت بیسکوییت و خرده نان و برنج میلولید. تمام قابلمه ها در ظرفشویی تلنبار و ظرف ها نصفه نیمه و به شکلی عجیب غریب چپانده شده داخل ماشین ظرفشویی، روی اپن پر، لباس های شسته شده روی زمین ولو، همه جای خانه رختخواب و در یک کلام خانه ای گه بسته شده.
از رسیدگی های همسرم هم اینوسط نگویم که از هرچه مریضی بود سیر ات میکرد!... حالا من که در ذوق وی نمیزنم و در ذوق نزدن از ویژگی های بارزم هست اما تصور کنید با آن وضع گلو و تنفس که قادر نیستی هیچی بخوری حتی آب جوش را به زور و گریه صرفا جهت تسکین گلویت میخوری، وی رفته شیر کاکائو و شکلات خریده و بعد هم کنار بالین ات شکلات را باز کرده و با تمام قواااا اصرار اصرار که بخور خارجی ست، نوتلا دارد، برای تو خریدم:| و به زور شکلات را میخواهد بچپاند در دهانت و تو داری اشک میریزی که بابا گلویم زخم است شکلات چیست دیگر؟ و از انور شیرکاکائو خریده برای تویی که دکتر یک کاغذ پرهیز غذایی داده و در آن شیر و متعلقاتش و هرچه یخ است ممنوع است، آنوقت حتی برده شیر کاکائو را گذاشته در یخچال که قشنگ برایم تگری شود :/ واسه همه پیگیری هات مرسی!... ممنون ولی هیچی ولش کن:|... از سوپی که با راهنمایی خودم و سوال های مرحله به مرحله اش پخت و دست اخر هم خودم با دوتا پتو بلند شدم رفتم جعفری و آبلیمو و رشته و نمک و زردچوبه ای که هزاربار در هرمرحله گفته بودم بریزد را ریختم و دست آخر سوپی تحویل گرفتم با سیب زمینی های با پوست و اندازه ی کله گربه:/ هم دیگر سخنی نگویم. حالا دستت درد نکند من هم که خوردم و چیزی نگفتم ولیکن آخر مرد تو در این سالها در کنار منِ آشپز پنجه طلا نباید هیچی یاد میگرفتی؟ سیب زمینی با پوست من کِی آخر به خورد تو دادم که تو با پوست انداختی؟ باز هم ممنون و مچکر البته و دست اخر یک تشکر ویژه هم کنم از تو و پسرت که همه جای خانه را خیلی ریز ریز در این چندروز به چَثافت رساندید و دست آخر هم وقتی بلند شدم و سلامی دوباره به زندگی دادم و شنیسل مرغ برایتان طبخ کردم و داشتی از پنجه های طلایی ام تعریف مینمودی و میفرمودی که خدا نکنه هیچوقت تو بیفتی، ضربه ی آخر را هم زدی که فرمودی: فردا هم میشه از اون پیتزاهات درست کنی؟:/ ... از ته دل برای خودم آرزوی سلامتی میکنم و از خدا میخواهم مرا برای شما دو تن حفظ کند چون بیم آن دارم در نبود من از گرسنگی و زیستن در میکروب خدایی نکرده خدشه بهتان وارد شود:|
با تشکر.
از مبل خودشو سر و ته میندازه پایین، میاد جلوی صورتم میگه: مامان چی تُده؟ میگم هیچی مامان... دوباره میگه چِیا گِیه میتونی؟ ...میگم هیچی مامان دلم گرفته... دستشو میذاره روی شیکمم میگه من ماسازس( ماساژش) میدم.
به عنوان یه مامانی که در طول ۲۴ ساعت بی وقفه نقش مادری داشتن، یه جاهایی دیگه به معنای واقعی کلمه رد میده از سختی این نقش، اینو میگم: یه شب از اون شبایی که کل روز یه مادریه بی وقفه کردید و خسته و له رفتید بخوابید، ساعت ۱:۲۵ دقیقه شب با صدای مامان مامان بیدار میشید. میپرید از تخت پایین و میرید اتاقش. داره با چشمای بسته قل میخوره...پتو میکشید روش، پس میزنه... یه ذره میشینید کنارش خوابش سنگین بشه بلند بشید برید... در همون حین که چشماش بسته ست و خوابه، بهش میگید بوست کنم؟ با چشمای بسته سرشو تکون میده و میگه آیه!... بوسش میکنید و جلوی خودتونو میگیرید که بیشتر از یکی دوتا بوس نکنید و نچلونید تا خوابش نپره... دوباره توو همون حین که دارید بهش میگید عاشقتم، میمیرم برات؛ با چشمای بسته جواب میده: عه!... درست در همین نقطه از زندگی شما حس میکنید مادر بودن قشنگ ترین لطفی بوده که خدا در حقتون کرده. هرچند سخت اما شیرین تر از عسل...حالا اینوسط از همین تریبون خواستم به عروس آیندمم بگم که ببین دختر این پسر شاخ شمشاد، خسروی شیرین دهنان که دارم میدم بهت، فراموش نکن که جون منه، میفهمی عروس؟ جون!...بیا و قول بده که همیشه مراقب جون من هستی تا من برای ابدیت حتی توو دل خاک هم خیالم راحت باشه...
این عکس رو الان توو اینستا اتفاقی دیدم. من این تله تئاتر رو سالها قبل توو شبکه ۴ بارها دیده بودم. اسمش بود" خرده جنایت های زن و شوهری"... دقیقا توو این سالها هم پست هایی که با این عنوان نوشته بودم اینجا، درواقع عنوانی بود که از این تله تئاتر توو ذهنم مونده بود. الان یه خنده عجیبی روو لبم نشسته و یجورایی باورم نمیشه یعنی من نوجوون بودم اینو دیدم؟ زود پیر شدیما:دی
+ حالا درسته که کسی نمیپرسه چرا نیستی؟:/ ولیکن اگر نیستم چون به شدت فکر و ذهنم درگیر مشکلاتی بود از طرفی چون هدرمم بهم خورده و باید لپتاپ رو بیارم وسط تا درستش کنم و با گوشی نمیشه و با پسرمم نمیشه لپتاپ رو دست گرفت چرا که ایشون اجازه نمیدن دو دقه کارتو بکنی و تمام دکمه ها رو میزنه و میخواد دست بگیره و وبلاگمو اینجوری میبینم اعصابم خورد میشه و نمیتونم بنویسم. :|
اگر استرسی هستید، اگر الان مثلا تا برای پرواز همسرتونم که نیم ساعت دیگه ست و اون تازه داره از سر سفره ی میزبان بلند میشه که بره فرودگاه و شما داری پشت تلفن جلز و ولز میزنی که نمیرسی خب! با کسی ازدواج کنید که برعکس شما بیخیال عالم باشه. که اگر از روی استرستون هزاربارم بهش زنگ زدید، هزاربار یه موضوعی رو تکرار کردید، هزاربار استرساتون رو بروز دادید، اون هر هزاربار تلفناتون رو جواب بده، هر هزاربار جواب حرفاتون رو بده تا اروم بشید، هر هزار بار با آرامشش آبی باشه روی آتیش شما.
این به این معنی نیست که استرسای شما یا بیخیالی های اون همدیگه رو آزار نمیده ها، نه خیلی وقتا ممکنه دعواتون بشه و شما هوار بشید سرش که بابا چرا انقدر بیخیالی، ممکنه اون هوار بشه سرتون که استرس به من نده بذار کارمو بکنم، یا حتی بعدا اعتراض کنه که چرا وسط فلان کار انقدر زنگ زدی و ... مهم این حواشی و گاه به گاهش نیست، مهم اون کلیتیه که وقتی شما شخصیتی داری که توو مواقع بحران استرس میگیری کسی کنارت باشه که توو مواقع بحران رفته نشسته داره زرشک پلو میخوره!
+ مثلا بگم سلام، میگید علیک؟:/